Elmarie se storie

Ek is Elmarie – en ek het gekies om te lewe

Ek onthou nog die dag soos gister. Ek het in die dokter se spreekkamer gesit toe hy stil-stil sê: “Elmarie, dit is kanker.”

My wêreld het gaan stilstaan. Ek het hom aankyk, maar ek het hom nie rêrig gehoor nie. Alles het dof geraak. My kop het geskree: “Nee! Ek is nog jonk. Ek het planne. Ek het ’n lewe om te leef!” Maar dit was nie ’n fout nie. Dit was kanker. En dit was myne.

Daar is nie ’n boekie wat vir jou sê hoe om kanker te hanteer nie. Al wat ek geweet het, is dat ek moes aanhou asemhaal – letterlik én geestelik. Chemo het my lyf gesloop. My hare het in hande uit geval. Daar was dae wat ek nie eers genoeg krag gehad het om my eie tee te maak nie. Ek het soms gehuil onder die stort, net sodat niemand dit sou hoor nie. Ek het gewonder of ek ooit weer sal normaal voel. Maar tussen die trane en moegheid het ek begin verstaan: God is nie net in my oorwinnings nie – Hy is in my trane.

Elke oggend was ’n keuse: “Ek kies om vandag te glo. Ek kies om te leef. Ek kies om te lag – al is dit met ’n gesig sonder wenkbroue.

Ek sou nie kon aangaan sonder die vroue in my lewe nie. Vriendinne wat vir my gebid het, kos op my stoep gelos het, en vir my stemboodskappe gestuur het met “Ek dink aan jou”-woorde wat my hart warm gehou het.Een spesiale herinnering hou ek vas: my dogter, net 9 jaar oud, bring een aand ’n klein papiertjie kamer toe. “Mamma,” het dit gelees, “jy is my superheld.”

Daardie briefie het ek gelamineer en in my Bybel gesit. As ’n anker vir die dae wat ek vergeet het hoe sterk ek eintlik is.

Ná lang maande van behandeling, het die dokter eendag gesê: “Die behandeling het gewerk. Jy is kankervry.”Ek kon nie opstaan nie. Ek kon net sit en huil. Maar dit was nie net my liggaam wat genees is nie – dit was my perspektief. My hele lewensuitkyk het verander.Ek het opgehou wag vir “eendag.” Nou dra ek rooi lipstiffie op ’n Maandag. Ek drink my koffie stadig in die oggendson. Ek sê vir mense ek is lief vir hulle, sommer net so.

En ek het begin teruggee – ek sit nou by ander vroue in die hospitaal. Ek luister. Ek bid. Ek sê vir hulle: “Jy is nie alleen nie. As ek kon, kan jy ook.”

“Wanneer jy deur diep waters gaan, sal Ek by jou wees.” – Jesaja 43:2

Ek het daardie diep waters geken. Ek het gevoel hoe dit my wil insluk. Maar toe leer ek iets wonderliks: Ek het nie gesink nie, want God het my gedra.Ek is nie sterk omdat ek kanker oorleef het nie. Ek is sterk omdat ek God se hand vasgehou het deur elke nag, elke drup, elke pille, elke pyn. Vandag leef ek voluit. Nie omdat ek nie meer seer kry nie, maar omdat ek weet hoe kosbaar lewe is. Ek is nie net ’n oorlewende nie – ek is ’n draer van hoop. ’n Vrou wat weet hoe dit voel om gebroke te wees, en wat ander help opstaan.

Ek leef met meer kleur. Ek lag harder. Ek sien mense raak. Ek gee om. En ek sê vir elke vrou wat vandag sukkel:
Jy is nie alleen nie. Jou storie is nog nie klaar geskryf nie. Jy het ook vlerke – en jy kan vlieg