Berna se Storie: My wêreld het stilgeraak

Dis snaaks hoe ’n naam op papier kan voel soos ’n lieg. Ek skryf my naam — Berna — maar dit voel nie meer soos ek nie. Iets van my het gesterf daardie dag toe ek my kind moes groet. Nee, ek het nie regtig totsiens gesê nie. Dit was te vinnig, te stil, te onwerklik.

Ek is nie ’n skrywer of spreker nie. Ek’s net ’n ma wat weet hoe dit voel as jou wêreld sonder waarskuwing stilraak.

Daar is voor… en daar is ná.
Voor was vol gewone dinge — kosblikke, skool take, stoei oor vuil sokkies. Ná… was stilte.
Niemand sê vir jou hoe stil dit gaan wees nie. Ek kon my asem hoor. Ek het my eie hart hoor klop en gewens dit wil ophou.

Ek het dae gehad wat ek sop gemaak het en dan skielik in trane uitgebars het. Want dit was sy gunsteling. En nou is daar niemand wat vra vir ’n tweede skep nie.Mense sê jy word “anders” na verlies. Ek wil sê: jy word oopgeskeur. Dinge wat jou voorheen koud gelaat het, tref jou nou soos ’n golf. Ek’t emosies ervaar waarvoor ek nie woorde gehad het nie — kwaad, seer, leeg, skuldig omdat ek asemhaal.

Ek’t myself begin vermy. Ek het geskrik vir hoe hard ek stil kan wees. Maar toe... tussen die krake van my pyn het ek iets gehoor. Nie ’n stem nie. Eerder ’n fluistering. “Ek is hier, Berna.”

Dis nie ek wat opgestaan het in geloof nie. Dit was God wat my elke oggend kom optel het. Ek’t nie gebid met mooi woorde nie — party dae het ek net gesê: “Here, help my om nie vanmiddag weg te hardloop nie.”

Hy’t my nie altyd “beter” gemaak nie. Maar Hy’t my gedra.

Die vers wat my vasgehou het?

Jesaja 46:4 – “Ek sal julle dra tot in jul ouderdom toe…”
Ja Here, ek’t gedra gevoel – en party dae nog steeds.

Jy hoef nie dapper te voel om dapper te wees nie. Jy hoef nie vandag sterk te wees nie. Maar moenie stilbly nie. Moenie jou pyn stilmaak omdat dit ander ongemaklik maak nie.

My pyn het my sag gemaak – en ek’t geleer:
Dis nie die vrou wat die meeste praat wat die sterkste is nie…
Dis die een wat in die nag sê: “Ek’s hier, Here. Moeg, maar nog hier.

Ek’t nie my kind vergeet nie. Nooit nie. Ek sê steeds hul naam. Ek bewaar die kaartjie met die vingerverf. Ek maak op hul verjaarsdag koek. Nie omdat ek vassteek nie, maar omdat ek onthou.

Ek is Berna. Ek het my kind aan die dood afgestaan. En ek lewe nog. Nie soos voorheen nie, maar met ’n ander soort lig. Die soort wat nie skyn nie, maar gloei in donker tye.

Vir jou, as jy ook rou

Jy is nie gebreek nie — jy is besig om te herbou.
Jy is nie alleen nie — ek sien jou, al ken ek jou nie.
En jy hoef nie te vergeet om weer vreugde te vind nie.
Jy mag lag terwyl jy onthou.

Ek weet, want ek doen dit al — een asem op ’n slag